Kasia Kowalska - Antepenultimate

Recenzowanie najnowszego albumu mojej wieloletniej idolki sprawia mi nie lada ból, gdyż od kilku lat twórczość Kasi zmierza ku wyjątkowo niskiemu poziomowi cukierkowego popu. Poprzednia płyta "Samotna w wielkim mieście", wręcz przeraziła mnie nasileniem tragicznych tekstów i marnych melodii. I jeszcze te piosenki wykorzystane w ścieżce dźwiękowej do serialu "Magda M."... Uznałam, że Kaśka oficjalnie nie jest już dla mnie wzorem, choć to od jej utworów z płyty "Czekając na.." zaczęła się moja świadoma przygoda z muzyką. W każdym wymiarze.

Najnowsza płyta jednak zaciekawiła mnie trudnym do wymówienia tytułem i okładką stylizowaną na sesję zdjęciową z "Czekając na.. " właśnie. Co prawda kilka miesięcy wcześniej zdjęcia Kasi z "Sesji z brzuchem" odrzuciły mnie od niej na kilkaset kilometrów, ale tym razem postanowiłam się przemóc i posłuchać.

I tu niespodzianka. Przynajmniej pozorna.
Pierwszy utwór, to stara dobra, Kasia, którą pamiętamy z pierwszego albumu, wrzeszcząca, kipiąca wściekłością i zbuntowana. Pomyślałam sobie "Hm, czyżby zapowiadał się ostry, rockowy album? Czyżby rzeczywiście wróciła do starego stylu?". Pierwsza piosenka mogłaby to sugerować. Za "Miłość, Trzeźwość i Pokorę,", wielkie dzięki i ukłony w stronę Kasi.
Niestety, kolejne utwory utwierdziły mnie tylko, że sformułowanie "stary styl", tyczy się bardziej albumu "5" czy "Nobody"... Bo do starszych dzieł Kasi (a pragnę tutaj powiedzieć, że "Gemini" sprzedano jak dotąd w nakładzie ponad 300. 000 egzemplarzy, co oznacza trzykrotną platynową płytę w tym smutnym kraju! Sama Kasia uważa Gemini za swój najlepszy album, jak przyznała na łamach "Teraz Rocka".)
Kolejne piosenki są miałkie, nijakie, każda mogłaby być soundtrackiem do kolejnego serialu, czy komedii romatycznej w stylu polskim... Szkoda, bo liczyłam na kawałek porządnego wykopu i wielkiego fucka w stronę komercji od Kasi. No ale niestety, przeliczyłam się.
Płytę oceniam bardzo słabo. Jedyny plus to pierwszy utwór, ujdzie w tłoku utwór "Anhedonia".

Smutne jest to, że oprócz Kasi Nosowskiej żadna z najlepszych wokalistek lat 90', takich jak Edyta Bartosiewicz, Kasia Kowalska właśnie, Renata Przemyk... szkoda, że już nie robią tego tak, jak dawniej. Bo wtedy to było naprawdę dobre. Dzisiaj prócz Kasi Nosowskiej jedynie Renia trzyma poziom.

Szkoda, że niektórzy artyści zapominają o swoich korzeniach albo nie chcą do nich wracać. Smutne to, ale prawdziwe i niczego tu nie odkrywam.
Szkoda, że kiedyś słuchanie Kasi było czymś oryginalnym i raczej niezbt rozpowszechnionym, możnaby rzec swego rodzaju, elitarnym (przynajmniej wśród moich równieśników, którzy prędzej skojarzyli Steczkowską), a dziś jest zupełnie odwrotnie.

Mimo wszystko, zawsze będę wracała do "Gemini", "Koncertu inaczej", "Czekając na... " może i nawet do "Pełnej Obaw"... Ale to, co dziś serwuje starym fanom, po prostu boli i jest jedynie marną namiastką dawnej energii.

Moja ocena albumu Kasi Kowalskiej "Antepenultimate" : 2